My rating: 4 of 5 stars
Voordat ik aan Bloedwetten begon heb ik eerst twee van Sophia Drenths bronvertellingen gelezen uit de door haar verzonnen wereld waar Bloedwetten zich in afspeelt. Zowel ‘Zwart Hart’ als ‘Kleine Moordenaar’ konden mij bekoren, dus ik moest onderhand er maar eens aan geloven om aan de daadwerkelijke serie te beginnen.
Wat mij op valt aan dit boek ten opzichte van de twee bronvertelling is dat de schrijfstijl van Sophia Drenth in dit boek veel meer bloemspraak bevat en soms wat poëtisch over kwam. Dit vond ik zeker niet vervelend, maar ik moet toegeven dat ik de ontwikkeling positief vind waarin ze zich nu heeft ontwikkeld. Ik hoop dat ook meer terug te vinden als ik verder ga met het volgende deel.
Het boek zelf vond ik ook onhandzaam dik en zwaar, wat ook deels heeft veroorzaakt dat ik met dit boek een stuk langer bezig was dan ik had gewild. Tussendoor ben ik namelijk nog naar Stockholm en Ierland op vakantie geweest en bij beide tripjes heb ik uiteindelijk besloten het boek thuis te laten liggen omdat het te veel ruimte in beslag zou nemen bij mijn bagage en heb ik ondertussen dus diverse andere boeken uitgelezen. Het feit dat ik zo lang heb gedaan over dit boek zegt echter niks over het boek zelf. Ik zat zelf ook in de afrondende fase van mijn nieuwste verhaal en dan vind ik het vaak onprettig om fictie te lezen, als ik zelf bezig ben met schrijven.
Maar goed, Bloedwetten, het eerste deel van de serie. Ik heb er werkelijk waar van genoten. Het boek is opgedeeld in vier aktes, waarbij Roan Storm de spil van het verhaal vormt. Hij is een raadsheer in Stede, een stad in gotische setting, die getergd wordt door ‘gemaakten’. Dit zijn een soort vampiers die bloed nodig hebben om zichzelf te voeden. Roan is als raadsheer bezig een wet er doorheen te drukken waardoor het mogelijk moet worden gemaakten te veroordelen voor misdaden die zij plegen, maar ze tevens ook beschermt tegen jagers. Roan wordt echter door een nogal ondoordachte actie zelf een gemaakte en moet vervolgens proberen om weer zijn leven op te pakken, als bloeddorstig monster.
Het mooie van het verhaal is dat Sophia alle strubbelingen van Roan zo mooi weet te beschrijven. Hoe ga je om met het leven als je niet meer zomaar dood kunt? Hoe onderdruk je je bloeddorst? Daarnaast zit het verhaal vol intrige, actie en prachtige andere personages die tot de verbeelding spreken. Kortom, de wereld van Bloedwetten komt ook echt tot leven.
Bloedwetten is zonder meer een gotisch vampierenverhaal, maar het is er niet zomaar een! Sophia Drenth heeft de wereld prachtig opgebouwd en gevuld met veelzijdige personages. Een van mijn favorieten is Collignon, een echte gentleman, maar ook een gemaakte. Iedere keer als hij verscheen in het verhaal kreeg ik een grijns op mijn gezicht omdat hij zo heerlijk doortrapt, berekenend en kalm is. Ik ben in ieder geval toe aan nog meer Bloedwetten!
Categories: Reviews
JeffreyDebris.Com 